همدلی؛ امر امام مهربانی ها
امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف
وَ لَوْ أَنَّ أَشْیَاعَنَا وَفَّقَهُمُ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیْهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَهُ بِمُشَاهَدَتِنَا …
اگر چنانچه شیعیان ما –که خداوند به طاعت خود موفّقشان بدارد– در راه وفا به پیمانی که بر عهده دارند همدل می شدند، میمنت ملاقات ما از ایشان به تاخیر نمی افتاد و سعادت دیدار زودتر نصیب آنان می گشت،
بحار الأنوار ، ج۵۳ ، ص۱۷۷ و الإحتجاج ، ج۲ ، ص ۴۹۹ .
برخی از نکات این قطعه از نامه شریف حضرت را از بیان حجت الاسلام پناهیان بشنویم:
ـ اینکه شیعیان دور هم جمع شوند و همافزایی داشته باشند، خیلی اهمیت دارد. شیعهای که بخواهد تکی و انفرادی راه خود را طی کند، شیعهای که بخواهد یک رابطۀ شخصی با امام زمانش برقرار کند و معنویت خودش را به جنبههای فردی و مناجاتی محدود کند، حضرت این شیعه را به عنوان مقدمهساز بیان نمیفرماید.
ـ اینکه حضرت میفرماید: «شیعیان با هم جمع شوند» یک معنایش این است که زندگی جمعی را یاد بگیرند. نمیشود شیعۀ منتظر زندگی جمعی را بلد نباشد. گاهی از اوقات در میان سیاسیون یا عناصر فرهنگی دیده میشود که قدرت انعطافپذیری برای حضور در جمعی که سلایق مختلفی دارند، وجود ندارد. خیلی مهم است که انسان مهارت زندگی اجتماعی را داشته باشد و بتواند با دیگران کنار بیاید و اگر کسی برتریهایی نسبت به او دارد، شایستگیهای او بپذیرد. یا اگر کسی از او ضعیفتر است به او کمک کند و قوّتهای خود را در اختیار او قرار دهد.
ـ دوران غیبت یا دوران انتظار، دوران آمادگی و مقدمهسازی برای ظهور است. عناصر مقدمهساز یک ویژگیهایی باید داشته باشند. چطور میشود که یکی از دانشجویان و طلبهها «مهدییاور» باشد اما در هیچ تشکل فرهنگی در کنار دیگران به فعالیت نپردازد؟! آیا او نمیتواند هیچ کسی را تحمل کند و نمیتواند با هیچ کسی ارتباط برقرار کند. بعضیها اهل کار گروهی نیستند و میخواهند تنهایی جلو بروند. کار گروهی طبیعتاً لوازمی دارد، کوتاهآمدنها و ایثارگریهایی لازم دارد.
ـ اینکه حضرت میفرماید: «لَوْ أَنَ أَشْیَاعَنَا… عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ؛ اگر شیعیان از صمیم دل کنار هم جمع شوند و قلبها به هم نزدیک باشد» یعنی به همدیگر عشق بورزند نه اینکه همدیگر را صرفاً تحمل کنند. ما باید به سایر مؤمنین عشق بورزیم، حتی اگر اختلافاتی بین ما وجود داشته باشد و حتی اگر از این اختلافات -به صورت شخصی- ضربه بخوریم، ولی به خاطر اصولی که پذیرفتهایم، باید به آنها عشق بورزیم و اینطور نباشد که فقط به رفقای خودمان، عشق بورزیم. اینها جزء دستورالعملهایی که است که اهلبیت(ع) بهطور مشخص دربارۀ ظهور به آنها اشاره فرمودهاند.
ـ اگر شیعیان با هم جمع شوند و با هم صمیمیت داشته باشند و فردیت -که عنصر مرکزی تمدن غرب است- را دور انداخته باشند و جمعیت را از صمیم جان پذیرفته باشند و بعد بخواهند به عهدی که ائمۀ هدی(ع) به گردن آنها دارند، وفا کنند، چه اتفاقی میافتد؟ حضرت در ادامۀ کلام فوق میفرماید: «در این صورت مژدۀ ملاقات ما به تأخیر نمیافتد و به سرعت سعادت مشاهدۀ مولای خود را پیدا خواهند کرد؛ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَهُ بِمُشَاهَدَتِنَا»(همان) پس چرا ظهور تا الان به تأخیر افتاده است؟ بهخاطر رفتار و اخلاق و عادات خودمان.
ـ ای مریدان امام زمان(ع)! از بحث وحدت بین شیعه و سنی فراتر بروید و دلبری کنید. مثلاً برخی از برادران اهل سنت، معتقدند که «مهدی(ع) هنوز به دنیا نیامده است» خُب شما میتوانید به آنها بگویید: همینکه شما به مهدی(ع) علاقه دارید، خوب است. یعنی همین مقدار را هم غنیمت بشمارید و برای همینمقدار اشتراکی که وجود دارد، مجلس مشترک بگیرید.
یا به عنوان مثال دیگر، همینکه برادران اهل سنت معتقدند که «غدیر، دعوت به محبت علی بن ابیطالب(ع) بوده است، نه دعوت به وصایت ایشان» میتوانیم با آنها بر سر محبت علی بن ابیطالب(ع) جشن مشترک بگیریم. اعتقاد ما برای خودمان باقی است، ولی وجه مشترک ما با آنها دربارۀ غدیر، در مسألۀ «محبت» است و لذا میتوانیم جشن محبت بگیریم. کمااینکه ما هم در بسیاری از مجالس خودمان صرفاً از محبت اهلبیت(ع) میگوییم، خُب میتوانیم همین جلسات را با هم بگیریم.
۱۳۹۳/۱۰/۱۱ در مسجد جمکران