حدیث شماره ۱۶
قال رسول الله صلّی الله علیه و آله : إِنَّ اللَّهَ تَعالَى نَصَبَ فِی السَّماءِ السَّابِعَهِ مَلَکاً یُقَالُ لَهُ الدَّاعِی؛ فَإِذا دَخَلَ شَهْرُ رَجَبٍ یُنادِی ذَلِکَ الْمَلَکُ کُلَّ لَیْلَهٍ مِنْهُ إِلَى الصَّبَاحِ طُوبَى لِلذَّاکِرِینَ طُوبَى لِلطَّائِعِینَ؛ وَ یَقُولُ اللَّهُ تَعالَى: اَنَا جَلیسُ مَنْ جالَسَنی وَ مُطیعُ مَنْ اَطاعَنی وَ غافِرُ مَنِ اسْتَغْفَرَنی. اَلشَّهْرُ شَهْری وَ الْعَبْدُ عَبْدی وَ الرَّحْمَهُ رَحْمَتی؛ فَمَنْ دَعانی فِی هَذَا الشَّهْرِ اَجَبْتُهُ، وَ مَنْ سَاَلَنی اَعْطَیْتُهُ، وَ مَنِ اسْتَهْدانی هَدَیْتُهُ، وَ جَعَلْتُ هَذَا الشَّهْرَ حَبْلًا بَیْنی وَ بَیْنَ عِبادی، فَمَنِ اعْتَصَمَ بِهِ وَصَلَ إِلَیَّ.
(إقبال الأعمال، ج ۲، ص ۶۲۸)
از پیامبر اعظم صلّی الله علیه و آله روایت شده است: خداوند متعال در آسمان هفتم فرشتهای را قرار داده است که “داعی” (دعوت کننده) نامیده می‌شود. پس هنگامی که ماه رجب داخل شود، این فرشته هر شب تا صبح ندا می‌دهد: خوشا به حال ذاکران، خوشا به حال اطاعت کنندگان.
خداوند تعالی میفرماید: من همنشین کسی هستم که با من همنشینی کند، فرمانبردار کسی هستم که از من اطاعت کند، آمرزنده‌ی کسی هستم که از من طلب بخشش کند.
ماه، ماهِ من؛ بنده، بندهی من؛ و رحمت، رحمت من است. هرکسی در این ماه من را بخواند او را اجابت میکنم و هرکس از من بخواهد به او عطا میکنم و هرکس از من هدایت بخواهد او را هدایت میکنم. این ماه را ریسمانی بین خود و بندگانم قرار دادم، که هرکس آن را بگیرد به من میرسد.
[divider]
* مناسبت : آغاز ماه مبارک رجب (حدیث ملک داعی)
* توضیح مختصر
مرحوم آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی در کتاب المراقبات می‌نویسد:
یکی از مراقبت‌های مهم در ماه رجب به یاد داشتن حدیث «مَلَک داعی» میباشد.
افسوس از کوتاهی ما در طاعت خدا! افسوس از کوتاهی ما در طاعت خدا! کجایند شکرگزاران؟ کجایند تلاشگران؟ آیا عاقلان توان فهم حق این ندای آسمانی را دارند؟ چرا جوابی نمی‌شنوم؟ کجایند عارفانی که می‌دانند کسی توان شکر این نعمت را ندارد؟
و اکنون ای پروردگار! ما محتاج بخشایش تو و نجات از مجازات دردناکت می‌باشیم و هیچ نیاز و اضطراری بالاتر از این اضطرار نیست. پس کجاست اجابت و برطرف کردن گرفتاری!
ای بخشاینده! دست ما را بگیر و از ورطه هلاک شدگان و سقوط زیانکاران نجات ده و چنانچه ماه، ماه تو، بنده، بندهی تو و رحمت، رحمت تو است، دست زدن و گرفتن طناب نجات تو نیز تنها با توفیقی از جانب تو میسر است. زیرا تمام خیرها از تو بوده و در غیر تو یافت نمی‌شود. از کجا به خیر برسیم در حالی که خیری یافت نمی‌شود مگر از ناحیه‌ی تو و چگونه نجات پیدا کنیم در حالی که کسی نمی‌تواند نجات یابد مگر با کمک تو؟
