شهید عبّاس دلاوری

وصیت نامه شهید عباس دلاوری

نسبت : عموی برادر محمّد حسن دلاوری (یاران ۴)

بسم رب الشهداء و الصدیقین

ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون

«گمان مبر آنان که در راه خدا کشته می شوند مرده اند خیر آنان زنده اند و در پیش خدای خود روزی دارند .»

با سپاس فراوان از خدایم وشکرگزار از این که قدرت شناخت وتشخیص حق و باطل را به من عطانمود، تا در راه حق که همان اسلام و راه امام بزرگوارمان خمینی کبیر می باشد بر علیه طاغوت و طاغوتیان زمان بشوریم و تا برپایی حکومت مستضعفین و حاکمیت الله بجنگیم تا توفیق شهادت یا مقام شهید نصیبمان شود. چه نیکوست زمانی که شربت شیرین شهادت را بنوشی، آن زمان است که ملائک می­آیند و شهید را با خود می­برند و چه بلند مرتبه است شهید. و من آرزو می­کنم که توانسته باشم خصوصیات شهید را داشته باشم.

و اگر توفیق شهادت نصیبم شد از همه دوستان وخویشان طلب بخشش می­نمایم؛ خصوصاً از مادر عزیز ومهربانم که عزیزترین کسم می­باشد، پوزش می­طلبم از این­که نتوانسته بودم آن پسری که تو می­خواستی باشم.

 به خواهر و برادرانم وصیت می­کنم که پیرو راه رهبرشان خمینی کبیر باشند و مبادا که امام را تنها گذارند. در خواندن نماز و گرفتن روزه وانفاق کوتاهی نکنند.

مقدار پولی را که دارم به طلبکارها بدهید. اگر برایم مجلس ختمی گرفتید خیلی ساده باشد و از برای فوت من گریه نکنید که دشمن شاد شود و به خود ببالید که من در راه خدا کشته شده­ام.

در آخر از همه­ی شما می­خواهم که امام و اسلام را یاری دهید و مبادا که چون قوم کوفه امام را تنها بگذارید. و از خدا می­خواهم که شهادتم را بپذیرد که نیکوست خوب مردن.

فرزند کوچکتان عباس دلاوری

۲۳/۱۲/۵۹