شهید عبّاس دلاوری
وصیت نامه شهید عباس دلاوری
نسبت : عموی برادر محمّد حسن دلاوری (یاران ۴)
بسم رب الشهداء و الصدیقین
ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون
«گمان مبر آنان که در راه خدا کشته می شوند مرده اند خیر آنان زنده اند و در پیش خدای خود روزی دارند .»
با سپاس فراوان از خدایم وشکرگزار از این که قدرت شناخت وتشخیص حق و باطل را به من عطانمود، تا در راه حق که همان اسلام و راه امام بزرگوارمان خمینی کبیر می باشد بر علیه طاغوت و طاغوتیان زمان بشوریم و تا برپایی حکومت مستضعفین و حاکمیت الله بجنگیم تا توفیق شهادت یا مقام شهید نصیبمان شود. چه نیکوست زمانی که شربت شیرین شهادت را بنوشی، آن زمان است که ملائک میآیند و شهید را با خود میبرند و چه بلند مرتبه است شهید. و من آرزو میکنم که توانسته باشم خصوصیات شهید را داشته باشم.
و اگر توفیق شهادت نصیبم شد از همه دوستان وخویشان طلب بخشش مینمایم؛ خصوصاً از مادر عزیز ومهربانم که عزیزترین کسم میباشد، پوزش میطلبم از اینکه نتوانسته بودم آن پسری که تو میخواستی باشم.
به خواهر و برادرانم وصیت میکنم که پیرو راه رهبرشان خمینی کبیر باشند و مبادا که امام را تنها گذارند. در خواندن نماز و گرفتن روزه وانفاق کوتاهی نکنند.
مقدار پولی را که دارم به طلبکارها بدهید. اگر برایم مجلس ختمی گرفتید خیلی ساده باشد و از برای فوت من گریه نکنید که دشمن شاد شود و به خود ببالید که من در راه خدا کشته شدهام.
در آخر از همهی شما میخواهم که امام و اسلام را یاری دهید و مبادا که چون قوم کوفه امام را تنها بگذارید. و از خدا میخواهم که شهادتم را بپذیرد که نیکوست خوب مردن.
فرزند کوچکتان عباس دلاوری
۲۳/۱۲/۵۹