حدیث شماره ۵
قال الامام العسکری علیه السّلام : مَنْ وَعَظَ اَخاهُ سِرّاً فَقَدْ زانَهُ وَ مَنْ وَعَظَهُ عَلانِیَهً فَقَدْ شانَهُ.
(تحف العقول، ص ۴۸۹)
هر که برادر خود را پنهانى اندرز دهد، در واقع او را آراسته است و هر که در حضور دیگران اندرزش دهد، او را رسوا نموده است.
[divider]
* مناسبت : هشتم ربیع الاول (سالروز شهادت امام حسن عسکری علیه السّلام)
* چند نکته پیرامون «اندرز»
۱ـ آداب اندرز دادن:
الف) پنهانی
امام عسکری علیه السّلام در این حدیث شریف به همین ادب اشاره میفرمایند. اندرز در جمع، موجب تحقیر برادر ما میشود و چه بسا زمینه ساز جدال بیهوده نیز گردد. (امیرالمؤمنین علیه السّلام : نصیحت کردنت در حضور جمع، سرکوفت است.)
ب) کوتاه
در سیره رسول خدا صلّی الله علیه و آله نقل شده است که در روز جمعه موعظهی خود را به درازا نمیکشاند، بلکه چند جمله بود.
ج) عامل بودن
در روایات مختلف آمده است که مردم را به غیر زبان خود دعوت کنید.
و شاید این بهترین حالت برای اندرز و تذکر باشد.
۲ـ مهم: اگر انسان در درون خود واعظی نداشته باشد، اندرز دیگران در او اثری نخواهد کرد.
در طول تاریخ مشاهده میشود که حتی اندرزهای پیامبران و اولیای الهی در عدهی زیادی اثر نمیکرده است. این عدم تأثیر بدین جهت بوده است که آن افراد به اسباب مختلف، نیروی واعظ درونی خود را خاموش کرده بودند.
باید حواسمان جمع باشد که نگذاریم چراغ این نیروی درونی، کم سو شود.