حدیث شماره ۵

قال الامام العسکری علیه السّلام : مَنْ‏ وَعَظَ اَخاهُ‏ سِرّاً فَقَدْ زانَهُ وَ مَنْ وَعَظَهُ عَلانِیَهً فَقَدْ شانَهُ.

(تحف العقول، ص ۴۸۹)

هر که برادر خود را پنهانى اندرز دهد، در واقع او را آراسته است و هر که در حضور دیگران اندرزش دهد، او را رسوا نموده است.

[divider]

* مناسبت : هشتم ربیع الاول (سالروز شهادت امام حسن عسکری علیه السّلام)

* چند نکته پیرامون «اندرز»

۱ـ آداب اندرز دادن:

الف) پنهانی

امام عسکری علیه السّلام در این حدیث شریف به همین ادب اشاره می­فرمایند. اندرز در جمع، موجب تحقیر برادر ما می­شود و چه بسا زمینه ساز جدال بیهوده نیز گردد. (امیرالمؤمنین علیه السّلام : نصیحت کردنت در حضور جمع، سرکوفت است.)

ب) کوتاه

در سیره رسول خدا صلّی الله علیه و آله نقل شده است که در روز جمعه موعظه­ی خود را به درازا نمی­کشاند، بلکه چند جمله بود.

ج) عامل بودن

در روایات مختلف آمده است که مردم را به غیر زبان خود دعوت کنید.

و شاید این بهترین حالت برای اندرز و تذکر باشد.

۲ـ مهم: اگر انسان در درون خود واعظی نداشته باشد، اندرز دیگران در او اثری نخواهد کرد.

در طول تاریخ مشاهده می­شود که حتی اندرزهای پیامبران و اولیای الهی در عده­ی زیادی اثر نمی­کرده است. این عدم تأثیر بدین جهت بوده است که آن افراد به اسباب مختلف، نیروی واعظ درونی خود را خاموش کرده­ بودند.

باید حواسمان جمع باشد که نگذاریم چراغ این نیروی درونی، کم سو شود.